คิดถึงโม้เม้นนึงตอนช่วงแข่งจักรยานเยอะๆขึ้นมา มันไม่ใช่โม้เม้นน่าประทับใจจนชวนให้น่าจดจำ ในทางตรงกันข้าม มันน่าเจ็บใจจนชวนให้จำต่างหาก . งานแข่งนั้นเป็นงานที่ ระยะทางสั้นที่สุดแค่ 40 กว่า กม. เส้นทางที่คุ้นเคยที่สุด เพราะเป็นเส้นที่ใช้ซ้อม จำได้กระทั่งว่าตรงไหนพื้นถนนไม่ดี ตรงไหนมีหลุมต้องระวัง . เป็นช่วงที่ซ้อมฟิตที่สุด ตามหลังผู้ชายปั่นถึกๆเร็วๆก็ไม่ค่อยหลุด . ปั่นจบรับถ้วยรางวัล แบบงงๆ และถึงตอนนี้ก็จำไม่ได้หล่ะว่าได้ลำดับที่เท่าไหร่ . แต่จำได้แม่นว่าตอนแข่ง การเตรียมตัวที่พร้อมที่สุดเท่าที่จะพร้อมได้ในครั้งนั้น กลับมีช่วงโหว่ชิ้นโต "ขาเป็นตะคริว" ถ้าไม่เพลาแรงลงและยืดกล้ามเนื้อมัดนั้น มันจะยิ่งหนักกว่าเก่า เผลอๆจะต้องจอดระหว่างทาง แบบนั้นไม่ต้องนับเลยว่าจะติดถ้วยหรือเปล่า . ทั้งที่หัวใจกับปอดยังเหลืออีกประมาณนึง แต่ขามันไปไม่ได้หล่ะ มันคือจุดอ่อนที่เพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก ครั้งก่อนๆ ก็ปอดหมด หัวใจเกลี้ยงซึ่งก็ปกติ ครั้งนี้ต่างออกไป...มากโข มันทำให้คิดหล่ะว่าสนามหน้าจะสนุกอยู่ได้ยังไง . หลังจากคุยกับโค้ชอยู่พักนึง เรียกว่าเม้าออกรสกันทุกสนามน่าจะถูกกว่า เพื่อว่าความพลาดเดิ...
25 ตุลา ครบรอบวาตภัยแหลมตะลุมพุก ไม่ได้เป็นเหตุการณ์ที่ชวนให้ระลึกถึงเท่าไหร่ ถ้ามันไม่ได้เป็นความสูญเสียที่เหมือนกากบาทในใจ . มันเป็นวันที่ไม่เคยเลือนหายไปจากใจก๋งเลย แม้ว่าเรื่องราวจะผ่านไปหลาย 10 ปี กับอายุของเจ้าตัวที่ร่วม 80 ปี . วันนั้นในอดีตก๋งในวัยสิบกว่ากับครอบครัวคนจีนอพยพ มีธุรกิจขนาดเล็กที่สร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรง โดยมีอาเหล่ากงเป็นเสาหลักเพียงคนเดียว . พายุในชั่วข้ามคืน... พัดเอาทุกอย่างไป... รวมทั้งชีวิตของอาเหลากงด้วย . มันคือความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ ในชีวิตของผู้ชายนักสู้คนหนึ่ง . ก๋งเริ่มต้นนับ 1 ด้วยตัวเองอีกครั้ง กับงานหนักก็เอา เบาก็สู้ งานรับจ้างนานาชนิดผ่านมือมานับไม่ถ้วน ซากรถจักรยานยนต์เก่าๆในบ้าน ที่เคยถูกใช้เป็นรถเครื่องรับจ้าง รวมถึงรถยนต์เก่าๆใช้งานไม่ได้คันนึง คือเครื่องหมายของการสู้ชีวิต ที่ก๋งกับอาม่าร่วมกันสร้าง . ในวันที่รุ่นหลานอย่างเราเกิดมา ทุกอย่างเหมือนเป็นเพียงแค่ตำนานเล่าขาน ที่ซ่อนเสียงความภาคภูมิใจในความพยายาม แต่ก็เจือเสียงของความเศร้า ที่ทั้งรุ่นลูกและรุ่นหลานก็สัมผัสได้ . เรื่องเล่าในอดีตมักจะจบลงแบบขาดตอน เมื่อพูดถึงวาตภัยเเห่งควา...