Write to Thrive - Growing Together in Ink

 #นศภAndTheWard ภาคสุดท้าย วันที่ 4-6 วันที่ 4  - มาถึงวอร์ดเร็วกว่าคนอื่นเลยเดินตามทีมแพทย์ราวน์ จากที่เมื่อวานพอจะตอบคำถามได้บ้างวันนี้เลยโดนถามอีก เป็นคำถามเกี่ยวกับยาจิตเวช ครัช เงิบครัช ไม่เรีรยนทีตอบไม่ถูก ตึ๊ง!!! (เห็นบรรยายสั้นแบบนี้ของจริงเงิบมากนะครัช บางทีก็คิดว่าข้า(พเจ้า)หน้าแก่ป่าวหว่ะ อาจารย์ชอบถามจัง T T มีคนบอกว่าดูมีภูมิต่ะหาก ภูมิอะไร? ภูมิแพ้กิหว๊าาา) - เจอเงิบ แบบไม่ CPR เลยเลยฮ่ะ ตอนเช้า นศภ.น้ำทิพย์ยืนคุยเคสกับพี่หมอ extent ที่ปลายตรีน เอ้ย ปลายเตียงคนไข้ว่าด้วย Bradycardia ตกบ่ายมา นศภ.น้ำทิพย์ กำลังดูยาจากคอมซึ่งที่ตั้งคอมมันติดกับเตียงนั้นอ่ะนะ อยู่ๆก็ได้ยินเสียงหญิงสาวร้องไห้ ฮึ๋ยยยย เตียงที่เรายืนปลายตรีนเมื่อเช้าเสียซะแล้ว เงิบ!!!! #RIP วันที่ 5 วันจันทร์ - วันนี้พี่เภสัชไม่อยู่ฮ่ะ นศภ.น้ำทิพย์ กับพี่ นศภ.ปี 6 เลยเหมาๆ Med  reconcile รับใหม่ซะเกลี้ยง ward  - เจอ case แพ้ยา SJS ด้วย พอเปิดรูปดูในเน็ทรูปลักษณะคนไข้ไม่เหมือนกันเลย แต่ไม่กล้าเข้าไปถามไว้พรุ่งนี้แล้วกัน วันที่ 6 - ตอนเช้าตามเคส แพ้ยา SJS สืบอาการและการรักษามาอย่างดี จะได้หายสง...

  #นศภAndTheWard #นศภAndTheDrugStore ตอน #มาม่าวันแม่   จากประโยคที่ค้างไว้ว่า "ยังไงก็ขายให้ไม่ได้ค่ะพี่ พาแม่ไปโรงพยาบาลดีกว่านะคะ" เรื่องแรกนี้คล้ายกับเรื่องมาม่าดัง ๆ ที่ลูกค้าจะมาซื้อยาให้ได้ และอีกเรื่องก็คือ "#เค้าเป็นเลือดเนื้อของพี่นะ พี่จะทำเค้าได้ลงเหรอ" ที่ทำเอา นศภ. และพี่เภสัชถึงกับอึ้งกันไปทั้งคู่ เรามาดูกันว่าเรื่องราวเป็นยังไงบ้าง เคสแรก: "ยังไงก็ขายให้ไม่ได้ค่ะ" เป็นเรื่องของสองนักศึกษาเภสัชหน้าตาจิ้มลิ้ม ที่มีแม่ (อายุประมาณ 70 ปี) และลูก (อายุประมาณ 40 กว่าปี) เข้ามาในร้าน ลูก: "ซื้อยาเบาหวานให้แม่ค่ะ ยาเป็นแผงเงิน ๆ เม็ดสีขาว" นศภ.: (หยิบยาแผงฟอยล์สีเงินเม็ดขาวที่มีนับไม่ถ้วนมาให้ดู) "ลักษณะคล้ายอันไหนคะ ปกติคุณป้ากินยังไง รับยาที่ไหนอยู่ ขาดยานานเท่าไหร่คะ" ลูก: (เริ่มไม่แน่ใจและตอบไม่ถูก) "เอาแผงเงิน ๆ แบบนี้แหละค่ะ เอาไปให้แม่กินก่อน" พร้อมพยายามพูดสารพัดเพื่อให้ขายยาให้ได้ ในขณะที่คุณแม่ก็ช่วยพูดด้วยสีหน้านิ่ง ๆ นศภ. (น้ำทิพย์) เริ่มหันหน้ามองเพื่อนและคิดในใจว่า "เอาไงต่อดีวะ? ฉันไม่มีทางขายให้...

 #นศภAndTheWard ตอน #มาม่าวันแม่  เนื่องในโอกาสวันแม่ ข้า(พเจ้า)จะนำเสนอ #นศภAndTheWard ตอน #มาม่าวันแม่ มุมมองของ นศภ.ที่มีต่อผู้ป่วยซึ่งมียศศักดิ์ในครอบครัวว่า"แม่" ...เรื่องดราม่ามีมากมายฮ่ะ เล่าเป็น case ไปแล้วกัน...  

ช่วงรอยต่อก่อนจะเรียนต่อปริญญาเอก📚 ระยะเวลา 1 ปีกว่าๆ ที่ตัดสินใจจะทำงานก่อนเรียนต่อ ทั้งเพื่อรอทุนเรียน และจัดการเรื่องที่บ้านให้ลงตัว ตัวเอง ทุนเรียนค่อนข้างเรียบร้อย การสอบเข้าผ่านไปด้วยดี มีเงินเก็บสำรองแม้จะไม่มากเพราะนอกจากเรียนก็ต้องมีส่วนที่ใช้ในครอบครัว ถ้าไม่ทำงานก่อนคงจอดไม่ต้องแจว เพราะค่าใช้จ่ายในการเดินการ สอบ ฯลฯ ก็เยอะอยู่  ได้ลองหาอาชีพเสริมเผื่อไว้ทำตอนเรียน ลองขายของใน ebay ig และก็ศึกษาเรื่องผู้แนะนำการลงทุน คงจะดีถ้าดูแลเงินอันน้อยนิดของตัวเองได้มีประโยชน์สูงสุด และคงดีด้วยถ้าแนะนำเพื่อนในก๊วนได้ด้วย ใครจะใช้บริการก็บอกได้ค้าบ ช่วงทำงานพยามไม่ใช้ชีวิตหวือหวา ไม่กล้ากินอะไรแพงๆ ใช้อะไรเว่อร์ๆ จะซื้อบ้างก็ของที่อยากได้มานานชิ้นสองชิ้น กลัวชีวิตติดหรูเดี๋ยวจะลำบากตอนเรียน 5555+ ความป่วยเยอะอยู่เพราะติดหวัดบ่อยมากจากร้านยา แต่มันก็ทำให้เรารู้จักจัดการกับความคาดหวัง บางทีมากไปก็ไม่ดี น้อยไปก็ไม่ได้แล้วแต่ช่วงจริงๆ ถ้าป่วยก็ต้องพักจะซ่าก็ไม่ควร แฮร่ๆ>< น้องสาว ตั้งใจจะอยู่เป็นเพื่อนนางในช่วงวิกฤตสอบเข้ามหาลัย ให้นางได้เห็นหน้าตอนตกมัน ช่วยตัดสินใจในบางเรื่อง ...

แนะนำการติดต่ออาจารย์ งานวิชาการชั้นปีและการทำหน้าที่ ***การติดต่ออาจารย์ (ตามแนวทางตัวเองนะ) ...ที่จริงแล้วเรื่องนี้แล้วแต่อาจารย์แต่ละท่าน ว่าจะสไตล์ไหน หรือ strict ในการติดต่อแค่ไหน วิธีที่จะเขียนต่อไปนี้โดยส่วนตัวคิดว่าเป็นวิธีที่จะ safe ตัวผู้ที่ติดต่อเองมากที่สุด... นัดอาจารย์ล่วงหน้าก่อนจะไปพบ วิธีการนัดที่แนะนำได้แก่ นัดกับอาจารย์เอง, นัดโดยโทรนัดผ่านโทรศัพท์ภายใน(คือโทรศัพท์ที่ทำงานอ่ะไม่ใช่โทรศัพท์มือถือ), นัดผ่าน e-mail การติดต่ออาจารย์ผ่านเบอร์โทรศัพท์มือถือ ควรจะได้เบอร์มือถือมาโดยขอจากอาจารย์เอง หรือถ้าขอจากคนอื่นควรแน่ใจก่อนว่าอาจารย์ยินดีจะให้ติดต่อโดยช่องทางนี้ ควรติดต่ออาจารย์ในเวลาราชการ ไม่ว่าจะโทรหรือไปพบ โดยเวลาว่างของอาจารย์แต่ละท่านมักจะมีในเว็บไซต์ของมหาลัย - ถ้า ม.วลัยลักษณ์ ก็ link นี้ : http://202.28.69.99/registrar/teach_time.asp?avs145450732=1 การโทรติดต่ออาจารย์ ควรจะบอกชื่อ นศ.ที่ติดต่อ และเรื่องที่จะติดต่อก่อน เช่น  “สวัสดีค่ะอาจารย์....ไหมคะ ไม่ทราบอาจารย์สะดวกคุยไหมคะ หนู นศภ.งามฟรุ้งฟริ้ง กุ๊งกิ๊งสุดสุด นศภ.ชั้นที่ 4 ขอต่อติดอาจารย์เรื่อง......

ภาพวาดของผู้ทรงศักดิ์ในหอสมุดศิริราชและเป็นที่มาของชื่อพิพิธภัณฑ์ รูปของกรมพระราชวังบวรสถานภิมุข จะเจอได้ที่ตึกอดุยฯ กับหอสมุดของศิริราช ช่วงเดือนที่ผ่านมาเป็นช่วงที่เรียนตึกนี้เกือบทุกวัน ตึกอดุยลเดชวิกรมของศิริราช ซึ่งด้านบนเป็นพิพิธภัณฑ์ . เข้ามาใต้ตึกทีไรก็เห็นใครๆยกมือไหว้ ทำความเคารพ  รูปวาดพระบิดาในรัชกาลที่ 9 แต่ไม่ค่อยมีใครสังเกตรูปวาดของบุคคลท่านนี้กัน มองผ่านๆ อาจจะนึกว่าเป็นรูปรัชกาลที่ 1 . พื้นที่นี้เป็น รพ. ศิริราช ได้  ส่วนหนึ่งก็เพราะท่านนี้หล่ะ . ถ้ารู้จักศิริราชก็คงรู้จักวังหลัง ซึ่งวังหลังเป็นพระราชวังเดิมของ สมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระอนุรักษ์เทเวศร์  กรมพระราชวังบวรสถานภิมุข  ซึ่งทรงเป็นกรมพระราชวังบวรสถานภิมุข (ตำแหน่งวังหลัง)ในรัชกาลที่ 1 . ท่านมีศักดิ์เป็นหลานของรัชกาลที่ 1  และยังเป็นเสมือนขุนศึกข้างพระวรกาย หลังจากนั้นมาไทยก็ไม่มีตำแหน่งวังหลังอีกเลย พื้นที่ของวังหลังจึงไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงมากมายอย่างวังหน้า . ช่วงรัชกาลที่ 5 วังหลังจึงถูกเปลี่ยนเป็น รพ.ศิริราช(ศิริราชมาจากชื่อพระโอรสในรัชกาลที่ 5) . ศิริราชมีเรื่องราวมากมาย  พิพิธภ...

พระคุณของคุณยายขายโตเกียวหน้าโรงเรียน เมื่อเกือบ 20 ปีก่อน แสงแดดสีทองยามสาดทั่วท้องฟ้า  ใกล้เวลาที่พระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าเข้าทุกครั้ง เด็กตัวกลมๆ ผมม้าในชุดนักเรียน ป.1 ใหม่เอี่ยม กำลังนั่งบนเก้าอี้พลาสติกเก่าๆตัวหนึ่ง พร้อมกับหน้าตาละห้อยรอคอยพ่อแม่มารับกลับบ้าน ไม่ไกลกันนัก มีผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งยืน ม้วนขนมโตเกียวแล้วใส่ลงถุงกระดาษอย่างชำนาญ  ที่ทำงานของเธอก็คือร้านรถเข็นคันเล็กๆ  มีเก้าอี้นั่ง 1 ตัว แต่เธอได้สละมัน ให้แก่เด็กหญิงผมม้าไปแล้ว แม้จะผ่านไปวันแล้ววันเล่า ภาพแบบนี้ก็ยังเกิดขึ้นเสมอตอนเวลาที่ฉันอยู่ ป.1 ...ใช่แล้วเด็กหญิงคนนั้นคือฉันเมื่อวัยเด็ก ยายขายโตเกียวที่ฉันไม่เคยรู้ชื่อเลยคือคนที่มีพระคุณต่อฉัน เหมือนคุณครูคนนึงเลยก็ว่าได้ ถ้าไม่มียายคนนึงก็อาจจะไม่มีฉันในวันนี้ วันนี้ฉันกลับไปหน้า รร ประถมอีกครั้ง เพื่อจะถามหายายเพราะอยากเอาของไปเยี่ยม ยายแกคงดีใจนะ ถ้าเด็กคนนึงที่แกสละเก้าอี้ให้นั่ง และช่วยดูแลจนกว่าพ่อแม่จะมารับในวันนั้น กลับมาเยี่ยม ^^ แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะช้าไป ฉันถามหายายจากแม่ค้าเก่าๆ ทำให้รู้ว่า "ยายดาเสียไปตั้งแต่ 6-7 ปีก่อน" ของเยี่ยมจึงต...

...อะไรที่ดลจิตดลใจให้เดินไปหาปริญญาเอก... ภาพด้านในตึกชีวการแพทย์ สถาบันวิจัยจุฬาภรณ์ เรื่องราวมันยาวนานพอดู บางคนอาจจะรู้เรื่องราวนี้มาบ้าง ความจริงมันเริ่มมาจากความสนใจไก่กาเรื่องมะเร็ง ตอนนั้นอยู่ ม.2 เพราะว่ายายเสียด้วยโรคนี้ ตอนนั้นก็โคตรเซ็งเลย แบบเฮ้ย ทำไมหมอให้ยายกลับบ้านหว่ะ หมอต้องรักษาดิ ก็ยังเด็กน้อยอ่ะนะ palliative care อะไรไม่รู้จักทั้งนั้น หลังจากนั้นก็หาข้อมูลด้วยความแค้น 55555 ซื้อหนังสือเอย ไปงานประชุม ดูข่าวพระราชสำนัก (ข่าวเจ้าฟ้าหญิงนี่หล่ะ) ไปๆมาๆจนรู้ว่าชอบมะเร็งทางด้านวิทยาศาสตร์ (มารู้เอาตอน ป.ตรี) . บางคนเคยบอกว่าสนใจมะเร็งมันก็ตามเทรน ก็จริงอยู่มะเร็งเป็นเทรน คนเป็นกันเยอะ ไม่ว่าใครก็ต้องมีใครสักคนรอบตัวเป็นมะเร็งกันบ้าง แต่มันไม่ได้สำคัญว่าสิ่งที่เราสนใจจะเป็นเทรนมั้ย เพราะสิ่งที่พิสูจน์กันได้ไม่ใช่คำพูด และเราก็ได้พิสูจน์มันมาบ้างแล้ว . สำหรับเราตอนนี้มะเร็งไม่ใช่สิ่งที่ต้องแค้นเคือง แต่มันคือ passion ที่ทำให้เราพยายามไปต่อในสิ่งที่เราสนใจ คิดดูสิว่าจะรู้สึกดีขนาดไหน ถ้าสิ่งเล็กๆที่เราทำมีประโยชน์ต่อผู้ป่วย . จะดีสักแค่ไหน ถ้าอีก 10 ปี 30 ปี หรือ 50 ปีข้าง...

Productive ตอน 2 ว่าด้วยเรื่อง productive ตอน 2 ความจริงเรื่องนี้มีให้อ่านเยอะมากกกกก เยอะพอๆหรือมากกว่าหนังสือทำยังไงให้เรียนเก่ง ซึ่งอ่านเท่าไหร่ๆ ก็ไม่เก่งกันสักที แฮะๆ . ที่เค้าเขียนหรือพูดไว้ได้เป็นแค่แนวทางเท่านั้น รีวิวฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมวอันนี้ ก็เพียงโพสรวบรวมแนวทางที่เจอๆมา ร่วมกับแชร์ประสบการณ์ที่ตัวเองเอามาปรับใช้ . เริ่มจากสิ่งที่คนอื่นเขียน แนะนำลองดูตาม list นี้ครัช     podcast super productive ของคุณรวิศ หาญอุตสาหะ บางส่วนอาจจะออกแนวธุรกิจหรือคนวัยทำงานไปหน่อย แต่ นร นศ ก็พอปรับใช้ได้ครัช หนังสือกินกบตัวนั้นซะ ถ้าขี้เกียจอ่านทั้งเล่ม  ก็เปิดอ่านสรุปหน้าท้ายๆได้เลย  แต่อาจจะพลาดฟิลลิ่งและเหตุผลหลายๆอย่างไป หนังสือ 7 habit ความจริงส่วนสำคัญของเล่มนี้  คุณรวิศก็พูดไว้ใน podcast แล้วหล่ะ ปัญญาวิชาชีวิต managing oneself ไม่ใช่หนังสือที่บอกวิธีให้ productive หรอก แต่เป็นหนังสือที่ชวนให้ถามตัวเอง และชวนให้รู้จักตัวเองเสียมากกว่า . เเละเพราะการรู้จักตัวเองนี่หล่ะ ที่ทำให้รู้ว่าวันๆนึงเราทำอะไร ไปเพื่ออะไร และเพื่อที่จะได้อะไรสักอย่างมา เราต้องจัดการ...

 "วันนึงโตขึ้น เราจะไม่เป็นคนแบบนั้น คนแบบที่เราไม่ชอบ"   การโตเป็นผู้ใหญ่ไม่จำเป็นต้องเจ้ายศ เจ้าอย่างเสมอไป   มุมมองครั้งนี้อยากเตือนวัยรุ่น วัยของความครึ่งๆกลางๆ ระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่   ถ้าไม่หมั่นเตือนใจตัวเองไว้ โตไปเราก็จะเป็นผู้ใหญ่แบบที่เราเคยไม่ชอบนั่นแหละ เพราะโตขึ้นลาภ ยศ สรรเสริญก็จะตามมาเป็นธรรมดา แตกต่างจากวัยเด็กที่ใครๆก็สอนให้เรานอบน้อมและเคารพทุกคนอยู่เสมอ อยากเล่าเรื่องผู้ใหญ่บางท่านที่เคยพบแล้วประทับใจให้ฟัง ซึ่งทุกคนในเรื่องเล่าก็กลายเป็นไอดอลของเราในด้านนั้นๆไปแล้ว   1. #ผู้ใหญ่และผู้บริหารที่นอบน้อม คงไม่คุ้นกับการที่ผู้ใหญ่ไหว้เด็กก่อน เจอป้าท่านนี้ทีไร แทบจะโยนข้าวของในมือทั้งหมดทิ้งเพื่อจะยกมือไหว้ก่อนให้ทัน ป้าไม่ได้ไหว้แค่เรา ยาม แม่บ้านคือป้ายกมือไหว้หมด แม้การไหว้จะไม่ใช่ทุกสิ่ง แต่นั้นทำให้สัมผัสได้ว่าป้านอบน้อม ไม่เคยเบ่งใส่ใครและเป็นผู้ใหญ่ที่ทำให้เด็กๆอย่างเราอยากเข้าหาและเอาเป็นแบบอย่างอยู่เสมอ และป้านี่แหละที่เป็นแบบอย่างให้เราอยากทำกิจกรรมเพื่อสังคม   2. #ผู้ใหญ่ที่ให้โอกาส ตั้งแต่มัธยมปลาย มีโอกาสได้เจออาจารย์อาวุโสท่า...